Hiç kendinizi hoş gördünüz mü? Kulağa ne kadar da ilginç geliyor değil mi? Kendimizi hoş görmek. Hep başkalarına hoşgörülü olun, hoşgörülü olmak bir erdemdir, başkalarının hatalarını görmezden gelmeyi öğrenin cümlelerine aşinayız elbette. Bunlar öğretildi hep bizlere. Peki kendi hatalarımızı anlayışla karşılamak kendimize affedici davranmak kısacası kendimizi hoş görmek neden olmasın?
İnsan ruhla bedenin birleşimi bir varlıktır. Bedendeki herhangi bir aksaklık hayatını olumsuz etkilediği gibi ruhtaki bozuklukta önemli derecede etkiler.. Belki de bedendeki hastalık, ruhtaki işleyişin bozulmasının dışarı yansımasıdır.. Bu yüzden ilk önceliğimiz ruhumuza iyi davranmak olmalıdır. Birçoğumuz bazı şeyleri mükemmel yapamadığımızda, hatalar yaptığımızda kendimize en acımasız eleştirileri en ağır suçlamaları yaparız. İşte tam da bu noktada kendi kul hakkımıza girmeye başlarız. Kulağa ne kadar da tuhaf geliyor! İnsan kendi kul hakkına da girebiliyor mu? Evet insan en çokta kendi kul hakkına girebiliyormuş meğer.. İşte bu durum ruhumuza ettiğimiz en büyük kötülüktür..
Bu kişinin kendine ettiği duygusal şiddetin birebir örneğidir. Kişi kendini sürekli suçlamakla, kendine nefret duyar sürekli bir kızgınlık halinde olur. Ben bunu nasıl yaptım, neden yaptım, buna nasıl izin verdim, işe yaramaz insanın tekiyim, bu hayatta varlığım yokluğum bir tarzı cümleleri karşısında biri var da onunla tartışıyormuş gibi defalarca tekrar eder. Bu onun kendini aşağılık görmesine değersiz hissetmesine neden olup iletişim bozukluklarına, özgüven kayıplarına, hastalıklara ve bunların getirdiği mutsuzluğa kısacası yaşam kalitesinin düşmesine sebep olur..
Yaşanan kötü olaylar her zaman bizim hatamız değildir. Hiçbir insan mükemmel olamaz. Yaptığımız her bir hata öğrendiğimiz bir doğru demektir. Hayatımızla ilgili bir eylemde bulunmak, veya bulunmamak bir ömür pişmanlık duygusuyla savaştırır bizi. Bunu yapsaydım böyle olurdu, yapmasaydım şöyle olurdu. Keza sunucu kestiremeyiz, bilemeyiz yaşamadan…
İnsanoğluna hata yapma lüksü verilmiştir..
Öncelikle bunu kabul etmeliyiz.. Kendimizi suçlamanın kısır döngüsünden kurtulmanın yolu kendimizi sevmekten geçiyor. Başkalarına gösterdiğimiz anlayışı kendimiz hata yaparken de uygulamalıyız. şefkati birazda ruhumuza göstermeli kendimizi affedip yola devam etmemiz gerekir. Yaptığımız hatayı kurcalayıp kendimize eziyet etmektense hatamızdan ders çıkarıp bir daha olursa şunu bunu yapmalıyım gibi çözüm yolları için çaba sarf etmeliyiz. Amacımız zayıf taraflarımıza odaklanıp orda saplantılı kalmak değil de güçlü taraflarımıza odaklanıp eksik yanlarımızı tamamlamaya çalışmak olmalıdır. Elimizde büyüteçle hatalarımızı aramak yerine benliğimizdeki hoş, güçlü yanları görüp onlara odaklanmak kendimize yapacağımız en büyük iyiliktir bu nedenle herkes kendindeki “hoşu” görürse az bir zaman olan hayatın tadını daha iyi çıkarabilecektir..
Yorumlar kapalı.