Yıl 1985, aylardan Şubat…
Batı Anadolu’nun Akkaya’sında göreve başladığım gün, iyi ki öğretmen olmuşum dedirtten o saf bakışlar belleğimde hala taze…
Okulun müdürü, öğretmeni, hizmetlisi, tamircisi, camcısı herşeyi olduğumu daha ilk günden öğrenmiştim. Yol uzun, yük ağırdı…
Lojman hazır değildi, ilk gece köy odasında misafir ettiler.
Muhtar köye haber salmış, tüm köy İbram örtmeni görmeye gelmişti…
Okul bahçesi ana baba günüydü. Büyük küçük herkesin gözünde, Anadolu kadar tertemiz bir ifade vardı. O bakışlar daha ilk günden içimdeki gurbeti öldürdü. Neredeysem oralıyım öğretti o güzel insanlar…
O sabah oralı oldum, koca köy de benim ailem…
Orman içinde şipşirin öğretmen lojmanım, kocaman sınıfta üzerime dikilmiş ışıl ışıl 130 bakış, varilden bozma odun sobası ve üzerinde kızaran köy ekmeğine tereyağı sürüp tahtada ders anlatmanın keyfi kahvaltıdan daha güzeldi.
Akşam üstü köy kahvesi sohbetleri bir başka olurdu, okulda işler bitmek bilmezdi, lojmanıma sadece uyku zamanı giderdim…
Aymaz Muhtar, Topal Hüseyin, Kudret, Mesut, Ali Kaçmaz, Adakuş’ların İbram, Ali Osman Hoca, Kahveci Kara Memet ve diğerleri…
Ne güzel anılar, yıllar paylaştık…
7 yıl nasıl geçti anlamadım.
İçimdeki gurbet hiç bitmese de, yolculuklar hep sürdü…
Kütahya, Manisa, Batman, Muğla…
Gedizli çocukların deniz düşleri hep İzmir mavisiydi…
Batmanlı bir çocuğun deniz düşleri gibiydi yalnızlığım…
Yaşama dair tüm güzellikleri çocuklarla paylaşmak tüm gurbetleri yendi…
Bir Güneydoğu temmuzunda Kurtalan Ekspresi’ne el sallayan esmer çocukların düşleri trenden önce varırdı İstanbul’a…
“Keşke kızları da askere alsalar, Batman’a gelip seni görürdüm” diyen Manisalı minik öğrencimin mektubunu hala saklıyorum yüreğimin en özel yerinde.
O minik kız bana hayatımın dersini vermişti bir kaç satırla…
Meğer küçücük çocuklar yüreklerine kocaman bir dünya sığdırmışlar…
Keşke çocuk yürekli insanlar yönetse ülkeleri, hayat cennete dönerdi diye düşündüm..
Hepsi bu kadar mı, elbette hayır.
Yolculuklar devam edecek.
Gelecek yazıda buluşmak dileğiyle…